Nie jest łatwo Cię dziś pożegnać. Za szybko, za wcześnie, za krótko. Czynię to w imieniu członków Łódzkiego Klubu Trekkingowego.
Powołałeś go do życia tak jak wiele innych projektów siłą swoich pasji i miłości do gór.
Mam przed oczyma nasze pierwsze spotkanie w 1997roku, kiedy dane mi było wziąć udział w organizowanej przez Ciebie wyprawie.
To były dla mnie prawdziwie wysokie góry, niezapomniana atmosfera wspólnych wędrówek i wspinaczek. Nigdy wcześniej nie byłam tak wysoko ani nie pokonywałam tak trudnych szlaków.
Dla wielu członków ŁKT spotkanie z Tobą rozpoczęło się jednak wcześniej, gdy to w 1991r
Pojawiłeś się z Kasią na wyprawie organizowanej przez Łódzki Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
A potem kolejne wyprawy z PTT w góry całej Europy organizowałeś już Ty, zjednując sobie nowych przyjaciół i towarzyszy wypraw, Twoich wypraw.
Nie były to wyjazdy rodem z biura turystycznego. Nie było w nich komercji, każdy szczegół wyprawy, ten zależny od człowieka, przygotowywałeś miesiącami z największą starannością i wielkim poświęceniem. To nie były miejsca przypadkowe, lecz takie, które swym pięknem oczarowywały, takie miejsca, w które byśmy bez Ciebie nie dotarli.
A po każdej wyprawie były spotkania, początkowo w kameralnym gronie, by podzielić się wrażeniami, obejrzeć wspólne zdjęcia i choć jeszcze na chwilę przenieść się wspomnieniami w góry.
Twoja wielka życiowa energia i pasje podróżnicze prowadziły Cię dalej. Chciałeś dzielić się swoimi pasjami z coraz szerszym gronem ludzi tak aby ich zapalić do rzeczy pięknych.
I tak z tych kameralnych spotkań stworzyłeś w Łodzi początkowo Przegląd Filmów Górskich następnie Festiwal Gór, a w końcu Explorers Festival.
Dostrzegałeś potrzebę dzielenia się przez ludzi pasji, odkrywców, zdobywców swoimi wrażeniami, doświadczeniami i odkryciami z innymi aby w ten sposób i w nich rozwijać potrzebę osiągania rzeczy pięknych i przekraczania własnych barier.
Explorers Festival – Twoje wielkie dzieło, które realizowałeś od 20 lat ma swoje stałe miejsce na mapie wydarzeń związanych nie tylko z górami ale  wszelkimi sportami ekstremalnymi, ma stale miejsce w sercach ludzi szukających spełnienia również poza codziennym życiem i zabieganiem  i wreszcie ma stałe miejsce na mapie wydarzeń naszego miasta kojarzonego często przecież z miejscem, w którym niewiele się dzieje.
To dzięki Tobie, Twojej wierze w możliwość spełnienia marzeń do Łodzi zawitali wielcy podróżnicy i zdobywcy z całego świata.
Ludzie, których osiągnięcia są niepowtarzalne i wyjątkowe przyjeżdżali  na Twoje zaproszenie do Łodzi, do miasta, którego położenie na mapie Europy musieli często najpierw poszukać.
Himalaiści, skoczkowie spadochronowi, paralotniarze, konstruktorzy, podróżnicy, polarnicy, żeglarze, rowerzyści, narciarze a także fotograficy , ludzie filmu i wielu innych.
Bliskie Ci było zarażenie młodzieży miłością do zdobywania szczytów nie tylko tych górskich ale i wielu innych.
W ramach Explorers  Festival stworzyłeś projekt –wydarzenie Wielkie Lekcje Geografii znane wśród uczniów i pedagogów w całej Polsce.
To tam młodzi ludzie mogli uczyć się od wielkich postaci, szukać inspiracji i odwagi dla   własnych pasji i marzeń. Uczyć się też poprzez doświadczenia tych wielkich odkrywców szacunku do otaczającego nas świata i jego żywiołów.
Wykreowana przecz Ciebie nagroda festiwalu przyznawana za wybitne osiągnięcia podróżnicze i ich multimedialne prezentacje Explorers cieszyły wielu światowej sławy podróżników.
W 2008 roku Explorers  Festival otrzymał tytuł: „Najlepszy Produkt Turystyczny Polski”, przyznawany przez Polską Organizację Turystyczną.
Wokół festiwalu potrafiłeś zgromadzić rzeszę wolontariuszy, którym udzielała się Twoja pasja tworzenia rzeczy wielkich tak dalece że część z nich zapalało ten ogień dalej w swoich lokalnych środowiskach.
Fascynowały Cię rzeczy wielkie – wielkie osiągnięcia i odkrycia. Doceniałeś jednak też rzeczy bliskie i z pozoru małe – spacery, rowery, biegówki w lesie łagiewnickim. Organizowałeś w ramach ŁKT coroczne wyjazdy w Tatry, które miały w Twoim sercu szczególne miejsce.   Brnąc na szlakach z hali Ornak w marcowym śniegu napełniałeś swą duszę radością.
Niech i teraz Twoja dusza napełnia się radością, a podróż, którą odbywasz niech będzie piękną bezpieczną przystanią.

Magdalena Eckersdorf  – członek Klubu

Bardzo trudno jest pisać o kimś, w odejście którego trudno uwierzyć. Bardzo trudno jest pisać o kimś, kto ma tak wielkie osiągnięcia i dokonania. Bardzo trudno jest wspominać kogoś wybitnego i tak bardzo zasłużonego dla idei, którą wyznawał i tworzył. Jeszcze trudniej jest pisać o kimś, kogo się ceniło, szanowało i poważało. Ale najtrudniej jest pisać o kimś bliskim i drogim, z którym dzieliło się trudy i radości i kto był po prostu przyjacielem…

Proszę więc pozwolić, że nie będę tu wymieniał osiągnięć i dokonań Zbyszka, a postaram się opowiedzieć jakim był człowiekiem i kolegą.

Wspominając Zbyszka, ograniczę się tylko do dwóch cech charakteru, które kształtowały Jego postawę, stosunek do świata i ludzi, i które sprawiały, że Jego dokonania są tak imponujące. Te dwie cechy to wrażliwość i konsekwencja w realizacji pasji i marzeń.

Na ogół jest tak, że jeśli ktoś ma dużą wrażliwość, to szuka menagera, który potrafi tę wrażliwość okiełznać i ukierunkować. A jeśli ktoś ma wielki talent organizacyjny, to szuka takich obszarów życia, w których ten talent mógłby rozwijać. Zbyszek łączył w sobie te dwie cechy. Potrafił marzyć i przeżywać, a jednocześnie dzielić się swoimi pasjami i sprawiać, że Jego idee stawały się ważne również dla innych i tak szeroko rezonowały.

Marek Aureliusz powiedział, że „Człowiek wart jest tyle ile warte są sprawy, którymi się zajmuje”. A Święty Jan Paweł II rozszerzył tę maksymę o stwierdzenie: „Człowiek wart jest tyle ile może dać innym”. A Zbyszek nadawał wartość sprawom, którymi się zajmował i dzielił się tym z innymi!

Bo Zbyszek był dobrym, szlachetnym, wrażliwym człowiekiem! Nieraz tę wrażliwość skrywał za powagą i surowością ocen, częściej za żartem i humorem. Nikt, tak jak On, nie potrafił rozładowywać tym żartem nawet najbardziej trudnych i stresujących sytuacji

Dowodów wrażliwości Zbyszka można podać wiele. Ja ograniczę się tylko do pięciu obszarów, w których ta wrażliwość była szczególnie widoczna.

Pierwszy z tych obszarów to muzyka. Zbyszek był wielkim znawcą i miłośnikiem muzyki. Sam ją zresztą tworzył i wykonywał. Ale Jego pojmowanie muzyki to nie tylko odtwarzanie nut i dźwięków – to przede wszystkim wędrówka po zakamarkach duszy, to prawie mistyczne chłonięcie tego, co jest w niej zawarte. Zakres fascynacji muzycznych Zbyszka był bardzo szeroki: od Bacha i Mozarta po Jimiego Hendrixa, Milsa Davisa i Beatelsów. Słuchanie muzyki w towarzystwie Zbyszka, to była prawdziwa uczta duchowa, przeżycie wykraczające poza zwykłą percepcję dźwięków. (Wiem coś o tym! Wdzięczny jestem losowi za to, że to właśnie w towarzystwie Kasi i Zbyszka mogłem uczestniczyć w warszawskim koncercie Paula McCartneya.).

Podobnie było z zamiłowaniem do sportu. Zbyszek na sporcie znał się jak mało kto. Potrafił cytować z pamięci wyniki rozlicznych meczów piłkarskich i podawać składy występujących w nich drużyn. Potrafił również przeżywać i nieraz zabawnie komentować różnego rodzaju rozgrywki. Nigdy nie zapomnę tych komentarzy, gdy za Kołem Podbiegunowym oglądaliśmy razem, transmitowane w norweskiej telewizji, mecze Mistrzostw Świata w piłce nożnej…

Trzeci przykład wrażliwości Zbyszka, to Jego „oko fotografa i filmowca”. Z każdej wyprawy przywoził mnóstwo znakomitych zdjęć; montował też filmy, które – z Jego zabawnym komentarzem i znakomitym podkładem muzycznym – stanowią, nie tylko wspaniałą pamiątkę górskich wędrówek, ale są dowodem właśnie tej ogromnej wrażliwości utrwalonej w kadrze. A zdjęcia? – Myślę, że Zbyszkowe fotografie, pokazane na zorganizowanej na Politechnice Łódzkiej wystawie, dużo bardziej przemawiają do wyobraźni niż najlepszy nawet tekst o nich opowiadający.

Kolejny, bardzo dla Zbyszka ważny obszar wrażliwości, to Jego stosunek do naszych „braci mniejszych” – do zwierząt. Myślę, że nie wszyscy o tym wiedzieli, a byli i tacy, którzy dziwili się atencji Zbyszka do kocich i psich spraw. Nie będę się nad tym rozwodził, powiem tylko, że nasz stosunek do zwierząt jest miarą naszego człowieczeństwa!

I wreszcie ostatni – piąty obszar wrażliwości Zbyszka – szczególnie ważny i istotny – to oczywiście Jego postrzeganie przyrody, a w szczególności – świat gór. Proszę pozwolić, że aby o tym opowiedzieć, zastosuję najprostszą metodę – po prostu oddam głos Zbyszkowi i przekażę Jego przemyślenia na ten temat. Te, napisane przed laty teksty, właśnie dziś – gdy mija rok od śmierci Zbyszka, stanowią Jego testament i nabierają nieraz zupełnie nowych treści.

Przy okazji każdej, organizowanej przez Zbyszka wyprawy, przygotowywany był przewodniczek, w którym pisał On „słowo wstępne”, To „słowo wstępne” w przewodniczku do alpejskiej wyprawy 1995 roku brzmiało następująco:

„Cztery niezbyt urodziwe zgłoski. Samotnie nie znaczą nic. Razem – tak wiele. GÓRY. To one są nieustannym źródłem emocji, wzruszeń, sukcesów i porażek. Są chwile, gdy je przeklinamy i są chwile, gdy je uwielbiamy. Tworzą odrębny, niepowtarzalny świat, dostępny tym, którzy tego naprawdę pragną. Łaskawy dla pokornych, okrutny dla pyszałków. Wybierzmy się na górskie szlaki w poszukiwaniu własnych marzeń. Uporczywie, krok po kroku, zbliżamy się do nich. One – nasze marzenia – muszą tam być, bo góry nigdy nie zawodzą – tylko człowiek czasem wątpi”

W jednym z wywiadów Zbyszek zdradził jak „zaraził się” miłością do gór. Powiedział:

„Podczas podróży często widywałem wychylające się zza mgły góry. Ich świat wydawał mi się piękny (…). W którymś momencie uznałem, że warto spróbować dostać się za mgłę”

Te słowa brzmią szczególnie właśnie tym momencie, gdy Zbyszek dostał się za kolejną mgłę i rozpoczął swą wędrówkę po „niebieskich połoninach”…

O górach pisał Zbyszek w różny sposób: nieraz żartobliwie i z humorem, nieraz wzniośle i patetycznie. Zawsze – z szacunkiem i miłością. Oto przykład:

„Wiatr, z dużą pobłażliwością dla naszych starań, nagania zwały chmur tylko na południową, potężną ścianę, które – zatrzymując się na niej – wyczyniają dziwaczne harce, tworząc wrażenie piekielnego przedsionka do, wszystko pochłaniającej, czeluści. Ukazująca się pośród nich poszarpana grań, niczym rozwartą szczęką potężnego żarłacza-ludojada, ostrzega przed lekceważeniem jej, daje do zrozumienia, że jesteśmy – w tej odwiecznej grze żywiołów – jedynie nic nie znaczącym epizodem”

I tu Zbyszku się z Tobą nie zgodzę: nie byłeś „nic nie znaczącym epizodem” – byłeś kimś ważnym i trwałym!

Dla Zbyszka góry nie były nigdy „przeciwnikiem, którego należy pokonać” – były przyjacielem, dzięki któremu można odnajdywać samego siebie. Przed wyjazdem do Norwegii w 1996 roku, tak napisał:

„Tam wysoko, w obliczu drzemiących olbrzymów skalnych, usiłujemy odnaleźć jakąś cząstkę prawdy o nas samych. Pojawiamy się, by rozliczyć się ze sobą i dokonać obrzędu samooczyszczenia. Przywracamy sobie wiarę w rzeczy najważniejsze – drugiego człowieka, łączące nas więzi i uczucia, którymi winniśmy się obdarzać. Dostrzegamy głęboki sens najprostszych słów i gestów. Za każdym razem towarzyszy nam przekonanie, że wracamy do źródeł, do tej szczególnej więzi między człowiekiem i górą, po to, by rozpocząć od nowa wędrówkę przez życie.”

Pisząc i mówiąc o górach, szczególne miejsce w tych opowieściach zajmowali ludzie gór. Byli dla Zbyszka prawdziwymi bohaterami i wzorami do naśladowania. W przewodniczku z wyprawy w Pireneje w roku 1999, poświęcił całe swoje „słowo wstępne” Jerzemu Kukuczce, którego dziesięciolecie śmierci przypadało w tym właśnie roku. Napisał tak:

”Zmienił światowy himalaizm. Wyznaczył nowe granice ludzkich możliwości. Dokonał tego, bo nie wahał się pójść dalej niż inni i pozostał wierny swojej pasji do końca”

Chciałoby się dodać: tak jak Zbyszek!!!!

I jeszcze dwa – bardzo krótkie – cytaty. Pierwszy, to swoisty testament Zbyszka, wezwanie skierowane do wszystkich nas, których zaraził swoimi pasjami:

„Niech zatem Wasze marzenia spełnią się. ONA – WIELKA PRZYGODA – czeka na Was. Uśmiechnij się, chwyć plecak i ruszaj na jej spotkanie!”

A drugi cytat jest bardzo osobisty. Zawsze, na zakończenie każdej wyprawy, po autokarze krążyły przewodniczki, w których wszyscy wpisywali sobie różne życzenia. Ćwierć wieku temu – w 1992 roku, kiedy wchodziliśmy między innymi na Mont Blanc, Kasia i Zbyszek w moim przewodniczku napisali dedykowany mi wierszyk, którego fragment pozwolę sobie przytoczyć:

„A jeśli Ci się zdarzy-
A wszystko zdarzyć się może-
Poleżeć na jakiejś plaży,
Przepłynąć przez jakieś morze,
Zdobyć góry wysokie,
Zachłysnąć się ich siłą-
Samotnie, bez grupy – wspomnij
Jak razem było miło!
Bo, jeśli gdzieś wysoko
Świt blady nas zaskoczy
Dobrze mieć kogoś przy boku
I czyjeś życzliwe oczy…”

Jestem przekonany, że – mimo fizycznej nieobecności – będziesz Zbyszku zawsze przy nas i widok Twoich dobrych, szlachetnych, życzliwych oczu będzie nam zawsze towarzyszył. W górach i w codziennej prozie życia. I że dzięki temu będziemy stawali się może nieco lepsi. Bo, jak powiedział Walter Bonatti:

„Góry są tylko środkiem, celem jest człowiek. Nie chodzi o to aby wejść na szczyt. Robi się to, aby stać się kimś lepszym”

Jacek Karczewski

 Łódź, 20 maja 2018 / 10 kwietnia 2019